(door Mark de Rooij)
PEC ZWOLLE
Het afscheid van PEC Zwolle-speler Etiënne Reijnen was niet speciaal, laat staan groots, maar bescheiden en klein, in een leeg stadion met slechts medespelers en staf als publiek. Hoe lullig dat ook klinkt, past het wel bij het seizoen dat de verdediger beleefde: na vier wedstrijden was zijn rol in het elftal van John Stegeman uitgespeeld. De Zwollenaar (33) kijkt echter terug op een mooie loopbaan en is niet rouwig over het einde. “Ik heb er hartstikke veel vrede mee. Het is goed zo en op naar wat nieuws.”
Het was wel een rare gewaarwording, zoals alles in de sportwereld raar is als je er door een precorona-lens naar kijkt. Mooie woorden van stadionspeaker Peter Vader galmden door het lege Mac3Park stadion, waarna Reijnen zich richtte tot spelers en staf. Die zaten op anderhalve meter van elkaar op de tribune en stonden op het veld.
Reijnen, die in de jeugd achteenvolgens voor Rohda Raalte, WVF en Vitesse speelde voordat hij in de B1 van FC Zwolle terecht kwam, had er geen moeite mee en dat is simpel te verklaren: de verdediger heeft vrede met het einde en kijkt terug op een mooie loopbaan. Daarnaast is de keuze om te stoppen geen plotseling besluit en is er geen sprake van een afscheid van de club: Reijnen gaat namelijk aan de slag als scout voor PEC Zwolle. Ook begint hij aan de trainerscursus. De grote vraag voor hem is hoe dat er allemaal uit gaat zien in coronatijd. “Zeker als er niemand het stadion in mag, haha. Ik weet niet of je als scout wel het stadion in mag als er geen publiek is. Ik hoop sowieso dat het allemaal snel weer wat hersteld, want dit is natuurlijk niks.”
Dat het afscheid zich al een tijdje in zijn hoofd afspeelde heeft alles te maken met een enkelblessure. Reijnen lag er dit seizoen vijf maanden uit, maar die waren niet genoeg om de pijn te verdrijven. Al snel bekroop hem het gevoel dat hij niet meer 'honderd procent ging worden'. “Je moet op een gegeven ook naar je lichaam luisteren. Als je constant maar last blijft houden, is dat het dan waard? Kijk, als je 23 bent ga je opereren en alles uit de kast halen. Nu moet je je afvragen of dat überhaupt zou helpen. En ik word ook een dagje ouder. Daar heb je gewoon mee te maken”, berust Reijnen, die hoopt dat het gewricht met voldoende rust volledig hersteld. “En anders kunnen we altijd volgend jaar nog kijken of ik er iets aan moet laten doen.”
'Wil ik dit nog een jaar?'
Hoewel Reijnen zich om al die eerder genoemde redenen goed kan neerleggen bij zijn voetbalpension, is het laatste seizoen uiteraard verre van bevredigend geweest. Na een goed seizoen in Israël stelde Reijnen zich veel voor van de terugkeer bij zijn oude liefde. Het pakte anders uit, al begon Reijnen nog wel als basisspeler en zelfs als aanvoerder. Na drie nederlagen werd hij in Emmen, waar PEC voor het eerst won, buiten de basis gelaten en was hij naar later bleek zijn plek definitief verloren.
“Je wilt altijd de beste kant van jezelf laten zien, maar als dat niet lukt, omdat het lichaam niet meewerkt, gaat dat in je kop zitten. Dan ga je jezelf irriteren en daar word je ook geen leuker persoon van. Daar heb ik wel moeite mee gehad. Dan komt de vraag: wil ik dit nog een jaar? Het antwoord is nee. Ik denk dat dat niet goed is voor mij, voor mijn omgeving niet en voor PEC niet. Dus daarom hebben we er een punt achter gezet.”
Grote meneer
Met het laatste seizoen op het netvlies, zou je haast vergeten dat Reijnen zich ontwikkelde tot een grote meneer in zijn eerste Zwolse jaren. Letterlijk (1m89) en figuurlijk. Zo groot dat hij bij de Jupiler League-club een transfer verdiende naar AZ. Het begin van een geweldige reis die hem voerde van AZ, naar Cambuur Leeuwarden, naar FC Groningen en Maccabi Haifa alvorens de lokroep van zijn eerste liefde hem terugbracht naar '038'. Reijnen pikte onderweg een KNVB Beker op, speelde Europees voetbal, maakte een geweldig seizoen mee in Leeuwarden waarmee hij een transfer verdiende naar FC Groningen en was ook daar een vaste waarde. “En ik heb ook nog in het buitenland gevoetbald. Tsja, wat wil je nog meer”, vraagt Reijnen zich af.
Familieman
Dat laatste seizoen in Israël beviel hem ook uitstekend, maar de hang naar familie en vrienden bracht hem terug naar zijn geboortestad. “M'n kleine moest naar school. Onze families wonen in Zwolle. Dat is gewoon mijn thuisbasis. Maar het leven op zich in Israël was geweldig, altijd buiten zijn. Zon, zee, strand, dat was wel voor mij weggelegd. Maar ik ben ook een familieman. Wij hebben alles in Zwolle zitten.”
PEC zwaait zestal uit
PEC Zwolle nam afgelopen week niet alleen afscheid van Etiënne Reijnen, maar ook van Rick Dekker, Lennart Thy, Rico Strieder, Dennis Johnsen en Jarni Koorman. Na de laatste training, op hemelvaartsdag, werden de spelers getrakteerd op mooie woorden van stadionspeaker Peter Vader en een applaus van medespelers en staf.
Dekker, een jeugdspeler van Feyenoord, kwam zes seizoenen uit voor PEC Zwolle met wisselend succes. De laatste jaren ging het op en neer. Zo kreeg hij onder John van ‘t Schip veel speeltijd, maar kwam hij niet in de plannen voor van opvolger Jaap Stam. Onder John Stegeman veranderde dit weer. Het afgelopen seizoen kwam de verdediger/middenvelder tot zeventien competitieduels.
Het is nog onduidelijk waar Dekker (25) naar toe gaat. Spits Lennart Thy vertrekt naar Sparta. Thy zal voor altijd herinnerd worden als de speler die het laatste PEC-doelpunt maakte in het afgebroken seizoen. Door zijn gelijkmaker vanaf elf meter tegen Fortuna Sittard (1-1 in de negentigste minuut) bleef PEC nipt boven de degradatiestreep en eindigde het de competitie als nummer vijftien.
Verdedigende middenvelder Rico Strieder keert terug bij FC Utrecht, dat hem in de tweede seizoenshelft aan PEC verhuurde. De flegmatieke vleugelaanvaller Johnsen, eveneens een huurling, gaat terug naar Ajax. De toekomst van Koorman is ongewis. De zoon van oud-voetballer Marco Koorman kwam tot drie optredens in de eredivisie.
