Alex Klaasen heeft nooit niet te klagen gehad over hulde en jubel – de prijzen, onderscheidingen, sterrenrecensies en loftuitingen zijn tijdens zijn carrière bepaald niet van de lucht geweest. Maar zelden werd hij zó unaniem geprezen als voor Showponies, de hoogstpersoonlijke revue waarmee hij samen met een ensemble vol toptalenten anderhalf jaar lang door Nederland trok. En dus komt er nu een vervolg, Showponies 2, met dezelfde mensen, met Alex Klaasen in de hoofdrol, met net zoveel zang, dans en humor.
Heeft de eerste Showponies je alles gebracht wat je ervan hoopte?
‘Ik wilde de revue, het genre, weer nieuw leven inblazen. Als kind keek ik naar André van Duin – fantastisch. En altijd heb ik gedacht: “Ik wil óók eens een revue maken.” Maar dat werd door veel mensen not done gevonden, of het moment was er niet naar, of het was te duur – noem maar op. Maar ineens was het zover, ik kon gaan proberen om álles wat ik leuk vind in één voorstelling te stoppen. Want al die dingen samen maken een revue.’
Was het zo lekker als je hoopte?
‘Ik vind het het lekkerste én meest bevredigende wat ik ooit op het toneel heb gedaan. We kregen lovende recensies, iedereen was enthousiast en tijdens de hele tournee ben ik nooit moe geweest. Altijd zin om te spelen. Normaal ben ik zo iemand die de voorstellingen aftelt – hoeveel móet ik er nog? – dat is nu niet aan de hand geweest. Dat zegt wel hoe leuk ik het vond. Alles waar ik van hou, kon ik doen.’
Blijkbaar heb jij een diepe behoefte om álles te doen – zingen, dansen, acteren, mensen aan het lachen maken.
‘Dat is mijn genre: álles. En als ik niet alles uit die winkel kan halen, voel ik me niet tevreden.’
Was het een stap om een tweede Showponies te maken?
‘Omdat we er allemaal zo van genoten hadden, wisten we vrij snel: er moet een vervolg komen. Want niet alleen voor ons was het heerlijk om te doen, ook het publiek heeft het omarmd. Dan moet je er toch mee doorgaan? En dan hoef je echt niet het wiel helemaal opnieuw uit te vinden. Dat hoort ook een beetje bij het genre van de revue, dat hoeft niet experimenteel en vernieuwend te zijn. Het gaat om het amusement. Dus laten we sommige dingen ook weer terugkomen: het sprookje, de zeemeermin…’
Een revue gaat over amusement, maar het gíng ook ergens over.
‘Zo’n voorstelling krijgt tijdens het maken en repeteren pas echt vorm en inhoud. Daar kom je er dan ineens achter waar je het echt over wilt hebben, dat heb ik bij deze voorstelling veel meer gehad dan eerder. Wat dat betreft ben ik met Showponies geëngageerd, geworden ja. Daar bleef ik vroeger verre van, ik was altijd allergisch voor die cabaret programma’s met zo’n overduidelijke boodschap. Ik wilde het publiek vooral een hele leuke avond bezorgen. Maar bij Showponies merkte ik dat dat dus ook allebei kan.’
Wat is het thema, volgens jou?
‘Seksuele diversiteit, alle vooroordelen daarover, de manier waarop dat ontzettend aan de hand is. Ik ga eens in de zoveel tijd naar New York om een heleboel musicals te zien, toen ik er laatst was gingen drie van de acht shows daarover: of je op jongens of op meisjes valt, of je je een jongen of een meisje voelt – die onderwerpen zijn hot. Ik merk dat er heel veel over te zeggen valt, en dat je er heel veel over zeggen mág. Ook in een voorstelling die bedoeld is voor een breed publiek, zoals Showponies.’
Kreeg je daar goede reacties op?
‘Er waren heel wat mensen – mannen vooral – die zeiden: “Ik vond het allemaal heel gay, maar ik heb tóch een ontzettend leuke avond gehad!” Wonderlijke opmerking hè? Ik begrijp ‘m wel hoor, maar in feite is het een belediging en een compliment in één. Het zegt heel veel over hoe de kijk op homoseksualiteit bepaald wordt door de norm van de hetero’s. Véél meer dan menig hetero zich realiseert. Dat is op zich ook helemaal niet erg, maar Showponies bleek heel geschikt om daar eens iets over te melden op een grappige, satirische manier.
In de zaal zag ik ook vaak jongens van een jaar of veertien, vijftien, zestien met hun moeder zitten. Ik zág aan die jongens dat ze al wisten dat ze homo waren, dat die moeders het óók al wisten, maar dat ze het er nog niet over gehad hadden. En ik voelde dan bijna: dat zij hier nu zitten, en dat wij deze voorstelling spelen, daar gaan ze allebei iets aan hebben. Jip (Smit) werd zelfs aangesproken door iemand op straat: ze waren met de hele familie naar Showponies geweest en daarna was een neefje uit de kast gekomen. Ik vind dat dus zó ontroerend.’
Je maakt nu een tweede editie, waar gaat Showponies voor jou over?
‘Het gaat heel erg over je ware zelf kwijtraken, niet durven laten zien wie je bent, maar dat je dat langzaamaan weer gaat durven als je oké bent met jezelf. En je ware zelf – wie ís dat? Mensen zeggen dat ik me achter typetjes verschuil, terwijl die voor mij juist een openbaring kunnen zijn. Showponies heeft me heel veel over mezelf geleerd. Ook vakmatig: hoofdfiguur zijn van zo’n voorstelling. Uiteindelijk heb ik de eindverantwoordelijkheid, bij het tweede deel ook weer, en gaat elke beslissing langs mij. In de bus moet het ook gezellig blijven. Ik kan niet de diva gaan uithangen – wat ik niet moeilijk vind want dat bén ik volgens mij niet. Ik voel me toch een soort vaderfiguur van die hele club jonge mensen.’
Showponies was de fijnste tournee die je ooit gedaan hebt, terwijl je nog nooit zoveel verantwoordelijkheid hebt gehad.
‘Ja, gek hè? Het zal wel met controledrang en perfectionisme te maken hebben, maar ik ben erachter gekomen dat ik van tevoren heel goed weet wat ik wil. En het is fijn als ik dat dan kan uitvoeren. Het is ook zo ontzettend gezellig met die club. Ook omdat het allemaal mensen zonder ego zijn. Ik vind ego in het theater een van de gevaarlijkste dingen. Zodra iemand zichzelf alsmaar naar voren wil duwen, wordt het lelijk.’
Verheug je je op de tweede Showponies?
‘De verwachtingen zijn hooggespannen, mensen gaan vergelijken. Maar dat vind ik niet erg. De tweede Showponies is familie van de eerste, en dat mág ook. Het wordt weer die hele malle revue, met ook persoonlijke en mooie nummers. Net zo’n avontuur als de eerste. Ik heb er zin in.’
Tekst: Gijs Groenteman
