ZWOLLE - Tijdens optredens fladdert ze het liefst rond de mensen in haar publiek. Maar nu, in de anderhalvemetersamenleving, is dat geen optie. En al helemaal niet wanneer ze optreedt voor senioren. Toch gaat Jeanette den Ouden nu langs bij woongroepen. "Tijdens de optredens zwaai ik me helemaal suf, om ondanks de afstand toch contact te maken."
"Toen mijn moeder twaalf jaar geleden begon te dementeren, ben ik met haar gaan zingen. Dan ging ik langs bij de woongroep waarin ze woonde en natuurlijk deden ook andere bewoners dan gezellig mee. Tijdens het zingen bewoog ik veel en kwam ik dichtbij de mensen. Die prikkels, daar reageerden ze goed op. Maar mijn naam onthielden ze meestal niet. Logisch, want de meesten hadden dementie. Omdat ik om de mensen heen fladderde, heb ik mezelf Mevrouw Vlinder genoemd. Sindsdien word ik geregeld geboekt voor optredens bij senioren en mensen met een verstandelijke beperking. Mijn optreden is een combinatie van oud-Hollandse liedjes, kleinkunst, popliedjes en kinderliedjes. Ik heb de opleiding tot creatief therapeut afgerond en ook die kennis neem ik erin mee. Het idee is dat ik samen met de mensen zing, het is de bedoeling dat ze meedoen. Mijn moeder is inmiddels overleden. Dat is verdrietig, maar ik ben blij dat ze deze coronacrisis niet meemaakt. Dan had ze geen bezoek kunnen krijgen. Overigens heb ik daar wel een oplossing voor, want ik Facetime ook met cliënten. Met beeldbellen zingen we dan samen. Maar ik stel eerst altijd de vraag ‘hoe gaat het met u?’ Tegenwoordig krijg ik steevast het antwoord dat het nu zo moeilijk is. Zonder familie die langs kan komen. Daarom ga ik nu, mede dankzij de financiële bijdrage van De Gasthuizen, op afstand optreden bij de mensen. Ik ga daarvoor uit mijn comfortzone, want ik sta veel liever dichtbij de mensen. Gisteren, op Koningsdag, ben ik onder meer bij woonlocatie De Boeier van Stichting Philadelphia Zorg in de Zwolse wijk de Aa-landen geweest. Daar wonen volwassen mensen met een verstandelijke beperking. Ook ouderen, waaronder mensen met dementie. Tijdens de optredens zwaai ik me helemaal suf, om ondanks de afstand toch contact te maken. Als ik een lach zie, ben ik al blij. Het mooiste is hoe de mensen het Wilhelmus meezingen. Iedereen kent het en iedereen vindt het prachtig."
